Η Τρίτη γνώμη: Football`s coming Rome...
Μόλις τελείωσε το Γιούρο και είναι τόσα πολλά τα θέματα που έχουν προκύψει. Αρχίζουμε από την πρόβλεψη της στήλης ήδη από την 1η Ιουνίου ότι θα καταλήξει στη Μεσόγειο το τρόπαιο. Αυτή η πρόβλεψη έγινε στη βάση της μέτριας φουρνιάς που επάνδρωσε την ομάδα της Γερμανίας. Χωρίς τη Γερμανία να είναι σε φόρμα τα κουκιά ήταν μετρημένα…
Οπότε αξίζει ένα σχόλιο για την Αγγλία, που έφτασε στον τελικό, άρα έχει λόγο να έμεινε με το παράπονο. Όμως υπήρχαν πάρα πολλές ενδείξεις, που φανέρωναν αδυναμία για κάτι μεγαλύτερο. Όλη αυτή η υπερβολική φασαρία, που ακολουθούσε την Αγγλία, έδειχνε ακριβώς ότι υπήρχε μια λαϊκή προσδοκία, που φούντωνε όσο η ομάδα προχωρούσε, ακριβώς επειδή η πορεία ξεπερνούσε τις δυνατότητες της ομάδας! Και βιώθηκε η πορεία σαν παραμύθι μπας και γίνει το θαύμα. Με ακόμη μεγαλύτερη ώθηση να δίνει το γεγονός των εντός έδρας αγώνων, μέχρι τον τελικό. Αυτή την ψευδαίσθηση την μεγάλωνε το δικό μας δημοσιογραφικό προσωπικό, αλλά και ένα κομμάτι του φίλαθλου κόσμου. Διότι, οφείλουμε να πούμε, πως υπάρχει ένα μέρος των δημοσιογράφων και του κόσμου, που έχει μια συμπάθεια στο αγγλικό ποδόσφαιρο με επέκταση και στην αγγλική εθνική ομάδα. Αυτή η συμπάθεια έχει αναφορές σε παλιότερες εποχές. Στις επιτυχίες αγγλικών ομάδων σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στο ιδιαίτερο χρώμα που έχει το ποδόσφαιρο στην Αγγλία. Στο γεγονός ότι είναι η χώρα που το ανακάλυψε. Στη γενικότερη μυθοποίηση της Αγγλίας ως χώρας. Αυτό το κοινό ενθαρρυνόταν όσο προχωρούσε το Γιούρο και μετέδιδε τον ενθουσιασμό του δημοσίως. Υπάρχουν όμως «αλλά», που εμφανίστηκαν την ώρα της αλήθειας….
Η χαμηλή δυναμική της ομάδας ήταν φανερή από την αρχή. Το κοινό στο Γουέμπλεϊ αδημονούσε από το πρώτο ματς και ζητούσε να μπει να σώσει την κατάσταση ο Γκρίλις…. Όταν ο Γκρίλις θεωρείται Σωτήρας ξέρεις ότι το ταβάνι είναι χαμηλά… Επιπλέον δεν υπήρχαν πρόσωπα με πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους, με εξαίρεση τον Κέιν. Οι υπόλοιποι παίζουν, αλλά δεν είναι τα πρώτα ονόματα. Και δεν είναι αυτή η μοναδική μέτρια φουρνιά, αφού το ίδιο συνέβη και με τις προηγούμενες, άλλωστε. Όταν σκεφτόμαστε ποιον θεωρούμε κορυφαίο όλων των εποχών δε θα βρούμε υποψηφιότητα Άγγλου παίκτη… Αν εξαιρέσουμε τις ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, που κατακλύζονται από αλλοδαπούς παίκτες και προπονητές, βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του αγγλικού ποδοσφαίρου. Γιόμες, κεφαλιές, αυτοθυσία, τάκλιν, τζαρτζάρισμα. Δηλαδή μια λάιτ εκδοχή του ράγκμπυ. Αυτό που από την αρχή ήθελαν να κάνουν άλλωστε. Βρήκαν ένα σπορ που να μπορούν να το παίξουν και όσοι δεν είναι γομάρια, αλλά στην ίδια φιλοσοφία πάνω κάτω… Ενδιαφέρον μεν, αλλά όχι ανταγωνιστικό σε ψηλό επίπεδο.
Η Αγγλία βγήκε λαβωμένη από την περιπέτεια αυτή. Η
απογοήτευση από την απώλεια του τροπαίου είναι μεγάλη, ακριβώς γιατί
καλλιεργήθηκαν άπιαστες προσδοκίες. Ο χουλιγκανισμός έδειξε πως είναι ενδημικός
και δεν έχει ξεριζωθεί. Το θέαμα ξυλοδαρμού ιταλών φιλάθλων, ακόμη και στις
θύρες εξόδου του γηπέδου μετά τον τελικό, είναι αποκρουστικό. Μεγάλη ρετσινιά
έμεινε με το απίστευτο σπρώξιμο στον ημιτελικό εις βάρος της Δανίας. Στην εποχή
του VAR είναι απρόσμενο
να υπάρξει τόσο προκλητική εύνοια εις βάρος μιας ομάδας. Τώρα αντιμετωπίζουν
και την αποδοκιμασία των παικτών που αστόχησαν στα πέναλτυ. Και εδώ θα το πούμε, δε γίνεται. Ο Σαουθγκέιτ κατάφερε
το απίθανο να πάει μια ατάλαντη ομάδα σε ημιτελικό Μουντιάλ και σε τελικό
Γιούρο. Τα μούσκεψε όμως σαν αρχάριος στην επιλογή των παικτών για τα πέναλτυ.
Ένας από τους ακλόνητους νόμους στο ποδόσφαιρο είναι ότι δεν αφήνεις σε
καρνέισιον να εκτελέσει πέναλτυ!!! Θα το χάσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Όποιον
ποδοσφαιρικό στατιστικολόγο ρωτήσουμε, αυτό θα μας πει. Και δεν έχει να κάνει
με μειωτική δήλωση, αλλά με απλή παρατήρηση και αριθμούς. Το ίδιο θα λέγαμε για
τους ασπρουλιάρηδες, αν μιλάγαμε για στίβο και ταχύτητες. Ότι υστερούν. Ε στα
πέναλτυ, υπάρχει αδυναμία των μελαχρινών λένε οι αριθμοί, πώς να το κάνουμε
δηλαδή;
Τέλος, πάνε σε τελική φάση με 36 ομάδες στην επόμενη
διοργάνωση λέει το ρεπορτάζ. Οφείλουμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο να είμαστε εκεί.
Διάολε, ταλέντο σε σχέση με πολλούς ξυλοκόπους έχουμε. Να σοβαρευτούμε
μπορούμε, παρακαλώ;…
